Γύρισε το παγωμένο πόμολο και η πόρτα άνοιξε με ένα τρίξιμο. Ήταν σίγουρος ότι θα του κοβόταν η αναπνοή από την αγωνία. Μπήκε σε ένα μικρό δωμάτιο. Τα μάτια του συνήθισαν σιγά σιγά στο λιγοστό φως που έμπαινε από τα κατεβασμένα στόρια στο παράθυρο. Τα φώτιζε όλα ροζ, σχεδόν φούξια. Δεν είχε πέσει καθόλου έξω. Ήταν η κουζίνα του πατρικού του σπιτιού στην Καλλιθέα, πνιγμένη σε ένα ροζ τόνο. Ήταν το ίδιο δωμάτιο με την ίδια διαρρύθμιση και σχεδόν τα ίδια αντικείμενα. Ο Μάνος ήταν σίγουρος ότι είχε μπει σε ένα όνειρο, οπότε περίμενε, όσο μπορείς να είσαι προετοιμασμένος βέβαια, να βιώσει την παράξενη οικειότητα που έχουμε στα όνειρα. Πάντα τα δωμάτια είναι τα ίδια αλλά στο βάθος έχουν μεγάλες διαφορές, πάντα τα πρόσωπα, ενώ παίζουν το ρόλο μιας συγκεκριμένης ιδιότητας, σε ξεγελάνε στο τέλος. Έτσι και τώρα. Ο Μάνος αναγνώριζε το δωμάτιο αλλά ήταν και αρκετά ξένο.
Το πατρικό του σπίτι είχε μαρμάρινο νεροχύτη και το παράθυρο ακριβώς από πάνω είχε μια λουλουδάτη κουρτίνα, που είχε διαλέξει η μάνα του και πολύ της άρεσε, ενώ σε εκείνον καθόλου και όταν είχε αεράκι ανέμιζε. Εδώ ο νεροχύτης ήταν ανοξείδωτος και το παράθυρο είχε σκονισμένα στόρια. Στη θέση που θυμόταν το τραπέζι όπου έτρωγαν όλοι μαζί και το άνοιγαν για να χωρέσουν οι θείοι και τα ξαδέρφια του που έρχονταν στη γιορτή του, τώρα υπήρχε μια βιβλιοθήκη με βιβλία και μικρά βάζα, αρκετά ακατάστατα και σκονισμένα.
Ο Μάνος πλησίασε τη βιβλιοθήκη και το μάτι του έπεσε σε μια φωτογραφία που ήταν δίπλα σε ένα μεγάλο μπολ. Μια μικρή κραυγή βγήκε από το στόμα του και έμεινε έκπληκτος με τη δύναμή της. Κρατούσε μια φωτογραφία του εαυτού του όπως ήταν εκείνη τη στιγμή στον ίδιο χώρο με τα ίδια ρούχα και με την ίδια έκφραση. Ή κάποιος του έκανε μια κακόγουστη φάρσα ή όλο αυτό είχε αρχίσει να παίρνει τη μορφή ενός εφιάλτη.
«Τι έγινε; Τόσο πολύ τρόμαξες που με είδες;» άκουσε μια φωνή πίσω του και ο Μάνος απλά πάγωσε.
Αυτή τη φωνή θα την αναγνώριζε ανάμεσα σε χιλιάδες. Ήταν η δική του φωνή. Γύρισε δειλά, μην ξέροντας τι θα αντικρίσει. Ο εφιάλτης όλο και πύκνωνε και έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ξυπνήσει άμεσα. Απέναντί του είχε το δεκάχρονο εαυτό του, όπως ήταν τότε που έμενε σε αυτό το σπίτι, αλλά με την ενήλικη φωνή του. Φορούσε το αγαπημένο του φούτερ και τα αθλητικά του με τα κορδόνια που φωσφορίζανε. Στο χέρι του κρατούσε την μπάλα του μπάσκετ και κατάλαβε ότι θα πήγαινε να παίξει με τους φίλους του από το σχολείο που έμεναν εκεί κοντά.
"Μπορείς να μου πεις τι σημαίνουν όλα αυτά ;» ρώτησε ο Μάνος τον μικρό του εαυτό.
O πιτσιρίκος τον κοίταξε έντονα στα μάτια και του απάντησε κοφτά:
«Νομίζω ότι ξέρεις γιατί ήρθες πάλι εδώ. Μεγαλώνεις και τρέμεις στην ιδέα της ενηλικίωσης. Πάω να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά και μακάρι στην επόμενή μας συνάντηση να είσαι καλύτερα. Δε σου πάνε τα μούσια πάντως να ξέρεις.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου